“Van wie, zeg je?” De pedicure laat haar tangetje boven mijn kleine teen zweven en kijkt me vragend aan.

“Mance Post,” herhaal ik.

“O, Manke Post! Natuurlijk ken ik die! Geweldig vond ik die tekeningen en de boeken van de Guus Kuijer, waar ze in stonden uiteraard. Maar ik vond het altijd zo’n rare naam.” We lachen er hartelijk om.

Ik ben het intussen wel gewend. Niemand weet onmiddellijk over wie ik het heb als ik vertel dat ik bezig ben met een boek over het leven van Mance Post (1925-2013). Maar vertel ik erbij dat ze de boeken van Guus Kuijer heeft geïllustreerd, dan klaren de gezichten snel op. Tenminste, als onze leeftijden niet te veel uiteenlopen. Wie genoot er in de jaren zeventig tenslotte níet van de boeken over Madelief? Op je kop in de prullenbak, Grote mensen daar kan je beter soep van koken, Krassen in het tafelblad, hele generaties jonge lezers hebben ze verslonden. En ja, ook de illustraties van Mance Post blijkt iedereen zich te herinneren.

Zelf had ik destijds ook moeite met die naam. Aangezien ik álle letters verslond, of ze nou op gevels, melkpakken of in boeken stonden, spelde ik ook de omslagen van die boeken. ‘Met tekeningen van Mance Post’ stond er. Hoe je het uitsprak, of het een man of een vrouw was, ik wist het nooit helemaal zeker. Maar ach, wat deed het ertoe. Dankzij deze persoon wist ik tenminste hoe Madelief eruitzag.

Nu weet ik dat Mance voluit Hermance heette, naar haar vader Herman. En dat ze, voordat ze halverwege de jaren vijftig besloot om illustrator te worden, acht jaar lang klassenleidster was geweest op het Amsterdamse Montessori Lyceum (waar ze zelf mms had gedaan). Uiteraard werden alle docenten met mevrouw of meneer aangesproken. Maar Mance niet, vertelde ze in een interview met collega-oudleerlingen Felix Rottenberg en Josje Calff.

Ze zei: ‘Ik werd bij mijn voornaam genoemd. Dat kon wel, want dat was eigenlijk geen naam. Dat was meer zoiets als Akela. Als ik Truus had geheten was dat niet gebeurd, maar Mance kon wel.’

Hoe meer ik over haar te weten kom, hoe meer ik denk dat ze gelijk had. Mance was een categorie apart. Mance was Mance.

Maar Manke, die was ik tot nu toe nog niet tegengekomen. Ze had er vast om kunnen lachen.