De meeste lezers die me schrijven over Mance Post zijn mensen die haar persoonlijk hebben gekend en kennelijk behoefte voelen dat met mij te delen. ‘Dankzij haar kwam ik in een studentenhuis!’ Of: ‘Mijn moeder heeft nog bij Mances moeder op kamers gewoond!’

Iemand anders vertelde dat haar kinderen dikwijls bij Mance over de vloer kwamen, maar dat ze zelf altijd een beetje bang voor haar was, ‘vanwege die ogen’. En weer iemand anders vertelde hoezeer Mance destijds begaan was met haar zoontje, 42 jaar oud intussen. Hij had uren tekenend in het souterrain doorgebracht.

Spannender werd het toen iemand beweerde ‘de andere kant’ te kennen. Voor zover ik uit het (niet erg volledige) verhaal kon afleiden, ging het over Ischa Meijer en Anton Koolhaas. Van Ischa Meijer weet ik dat hij bij Mance bedelde om ook eens model te mogen staan (waar ze uiteindelijk in toestemde). Maar zou ik misschien ook meer te weten komen over de relatie tussen Mance en Koolhaas?

Nog intrigerender was een bericht van iemand van boven de negentig. Hij zei over informatie te beschikken die niet in mijn biografie stond en was bereid om daar – vertrouwelijk – over te vertellen. Natuurlijk greep ik de telefoon en belde hem op zijn 06. Hij stond net in een winkel, dus belde ik ’s avonds terug. Toen ik ophing, was ik een beetje confuus.

Moest ik nu wel of niet blij zijn met wat ik had gehoord? Ik ben er niet uit. Natuurlijk had ik het eerder willen weten, dan had ik meer onderzoek kunnen doen. Anderzijds: een biografie is nooit af. Na verloop van tijd verandert onze kijk en daarmee ook een biografie. Wie mijn boek heeft gelezen, weet dat er nog vragen zijn. Met dank aan mijn lezers ga ik dus toch weer op pad.